"Het systeem is heel simpel, al heeft hij soms een beetje kuren. De jongens die hier werken zijn best wel slim en ze houden van computeren. Ik heb daar een iPad staan en ze weten dondersgoed hoe je zo’n ding kan hacken. Dan is het ‘tik, tik, tik, tik’ en zetten ze iets erop, maar dan krijgen ze het niet meer weg. Dan weten ze het even niet meer, dan kom ik erbij en dan moet ik het weer regelen"
"Het zijn voornamelijk jongeren met angststoornissen, jongeren die bang zijn om fouten te maken. Daardoor trekken ze zich heel erg terug en missen ze die sociale contacten. Dan vallen ze uit bij school, het gewone onderwijs vallen ze uit, speciaal onderwijs vallen ze uit. Dan komen ze thuis te zitten. Deze jongens kunnen heel veel, zoals je ziet. Alleen moeten ze begeleid worden, het is een stukje autisme, een stukje angst dat je ziet. Ze zijn bang om fouten te maken"
"Mijn beste vriend Hayler Tamboer had een zorginstelling en hij kwam naar mij toe. Hij zei: ‘Ik begeleid deze jongeren al acht jaar, alleen worden ze van acht jaar oud zestien en dan moeten ze werken.’ Dat begeleid werken was er echter niet en we zijn daarom gaan kijken hoe we dat konden invullen. Ik zei alleen tegen hem: ‘Ik weet niets van zorg. Wat heb je nodig, wat moeten ze doen?’ Hij vertelde mij dat ze sociale contacten nodig hebben en hij gaf me een lijstje: een keuken, veel handwerk zodat er genoeg te doen is, bijvoorbeeld in de groenvoorziening."
"Het was alleen wel zo dat deze jongens schooltijden hebben van negen tot drie en een restaurant is niet van negen tot drie open, dus wat nu?"
"Ik zat er eens om me heen te kijken. Ik zag een kassa staan, ik zie mensen schoonmaken, ik zie Fristi over de grond heen gaan, ik zie een keuken. Hé, dat zijn allemaal vinkjes van het lijstje dat ik had gekregen. Dus ik bel Hayler en ik zeg: ‘We gaan een indoorspeeltuin starten.’ ‘Ja, dag’, zei hij."
"Het moest er wel eentje worden die past bij ons, we houden van goede dingen, van goede kwaliteit. Ik ben daarna met mijn eigen kinderen alle indoorspeeltuinen van Nederland af geweest en daar heb ik opgeschreven wat ik nou vervelend vond. Dus ik vond bijvoorbeeld het geluid vervelend, we hebben hier nu panelen op het plafond die uitzetten als er heel veel geluid is. Ik vond het altijd stinken, dus we hebben hier een heel groot luchtbehandelingssysteem hangen, zodat er altijd frisse lucht naar binnen gepompt wordt. Ik vond het vaak een donker hol, je had geen licht en geen overzicht. Ik vond de meeste ook vies, de koffie niet de zuipen, het eten niet te vreten. In principe is een indoorspeeltuin heel simpel, je moet volume draaien. Wat wij wel willen is dat er kwaliteit uit de keuken komt, we willen gezonde producten en ook dat de kinderen een beetje leren koken. Dus alles in de frituur gooien werkt niet bij ons. We zijn hier zelf appeltaarten aan het maken, zelf de taarten, zelf de kip, zelf de carpaccio."
"Je ziet dat dit een omgeving is met heel veel prikkels, maar ze zijn hard aan het werk en dit voelt voor hen als een tweede thuis"
"Daarna hebben hier op 150 meter afstand een kantoorpand gehuurd en daar hebben we nu lokalen in. Je ziet dat deze jongens hier ’s ochtends even komen werken, dan hebben ze twee uur wat te doen en dan gaan ze terug naar school, of naar het leertraject. Zij noemen het een school, wij noemen het een dagbesteding en leertraject omdat wat wij doen officieel geen school of onderwijs genoemd mag worden. Ons doel is om deze jongens weer terug te laten gaan naar school. Bij sommigen gaat dat en bij sommigen gaat dat niet."
"Ik werk meestal hier, ik ben zelf niet echt van de zorg. Ik ben soms wat te direct voor de zorg, al moet ik wel zeggen dat ik er soms wel van geschrokken ben. Ik dacht dat ik in een iets humanere wereld terecht zou komen, maar ik merk wel dat veel mensen heel veel dingen uit boekjes doen. Ze kijken allen maar naar dossiers en niet naar de persoon waar het om gaat. Dat heb je in het voetbal wel, dan kijken ze tenminste wel naar jou persoonlijk en hoe je in de groep ligt. Dat is bij jeugdzorg anders en daar ben ik best wel van geschrokken."
"Ik ben iets zakelijker dan de zorg en dat is een perfecte combinatie. Je wilt natuurlijk het beste voor de cliënt, maar als je personeel in dienst hebt moet je wel zorgen dat je inkomen genereert. Het is wel leuk, superleuk zelfs. Ergens is het ook wel zorgwekkend dat er zoveel vraag is naar wat wij doen, maar we zijn wel blij dat we het kunnen faciliteren."
"Als ze zien dat de baas, een van de eigenaren, gewoon af staat te wassen… Dit is de minst leuke plek en als ze zien dat wij dat gewoon doen, dan valt het wel mee wat zij moeten doen. Dan komen ze even bij je staan, maar dan gaan ze weer snel wat anders doen"
"Ik mag niet klagen na het voetbal, daarom doen we dit ook. Ik werd ook na drie maanden thuis al gek. Iedereen zegt altijd dat rentenieren zo leuk is, maar dan zit je thuis en al je vrienden moeten gewoon werken. Leuk dat je thuis zit, maar daar heb je zelf niets aan. Mijn kinderen moeten gewoon naar school, die kan je niet overal mee naar toenemen op vakantie. Op een gegeven moment ben je daar ook wel klaar mee. Ik wist ook niet dat ik het ondernemen zo leuk zou vinden, dat had ik niet verwacht. Ik heb natuurlijk altijd, altijd gevoetbald van kleins af aan. Alles heeft in het teken gestaan van voetbal. Ik heb wel opleidingen gevolgd, commerciële economie voordat er dingen als Facebook en Twitter bestonden. De hele markt was toen anders. Maar voor echt ondernemen had je de kans en de tijd niet."
"De belastingdienst heeft gezegd dat we dat moesten doen, maar we krijgen een heel laag salaris. Het is verplicht. We zijn eerst de indoorspeeltuin begonnen, maar de zorg explodeerde zo erg dat we daar twee bv’s onder hebben moeten hangen voor de zorg en voor de horeca. Onze accountant heeft ook gezegd dat we dat zo moesten doen, dus we krijgen nu een fictief salaris. Al het geld steken we in het begeleiden en in het project."
"Dat was natuurlijk de dertigste landstitel bij Ajax. Dat was ongekend, een scenario dat de komende dertig jaar nooit meer voor zal komen. We konden die laatste dag nog kampioen worden, maar ook derde."
"Ze waren allemaal goed, als zo’n Jan Vertonghen even aanzette bepaalde hij ook gewoon de wedstrijd. Dan dacht ik: ‘Waarom zet je niet altijd aan?’ Christian Eriksen was op dat moment heel jong, maar het talent droop eraf. Je ziet nu wat voor geweldige speler dat is geworden. En Luis Suárez was vooral echt een winnaar. Hij frommelt altijd, maar hij wint wel elk duel. Je denkt dan: ‘Hij zal toch niet weer zo’n frommelduel winnen?’ Maar hij wil gewoon meer winnen dan jij, daarom wint hij altijd. Op een gegeven moment geef jij op, dan denk je: ‘Laat maar.’ Maar hij gaat altijd door, dat zijn toch wel exceptionele kwaliteiten. Dat zie je nu ook: hij wil alleen maar goals maken."
"Ik denk alleen dat ik bij FC Utrecht in mijn tweede jaar meer op de deur had mogen rammen en had mogen zeggen: ‘Ik ben nu echt goed.’ Ik had Robbin Ruiter voor me en hij raakte geblesseerd in de voorbereiding. Ik speelde daarom de hele tijd en toen had ik wel het gevoel van ‘als ik nu ga spelen, ga ik er niet meer uit’. Uiteindelijk kozen ze echter weer voor Robbin, maar ik had voor mijn gevoel in die tijd wat meer op de deur mogen slaan. Dat heb ik niet gedaan, dat was mijn eigen fout. Daar moet ik dan ook genoegen mee nemen. Dat is het enige waar ik een beetje spijt van heb, voor de rest niet. Ik heb verder nooit problemen gehad met mijn keuzes. Ik was gedegradeerd met Volendam en toen kwam Ajax, dat was niet zo’n heel moeilijke keuze hoor. Het was nog eens twintig minuten dichterbij huis ook, heel makkelijk. En ik ging nog meer verdienen ook."
"Australië is wel een keer ter sprake gekomen, maar dat is uiteindelijk niets geworden. Dat was een mooi avontuur geweest, wat ik graag had willen doen. Voor de rest ja, google me maar eens en dan denk ik dat een buitenlands team ook snel klaar is. Ik denk niet dat dat altijd in mijn voordeel heeft gewerkt"
"Iedereen neemt zichzelf altijd veel te serieus. Het is iets vervelends als je allemaal ziektes toegewenst krijgt, maar ik vond dit niet erg."
"Ik heb ook een groot lijf. Ik heb weleens gezegd dat als ik uitkwam en ik ‘los’ riep, er niemand was die het duel met me aanging. Dan maakte ik daar mijn voordeel van. Dat heb ik met het pizza-gebeuren ook proberen te doen: leg die druk maar bij mij neer en dan kan de rest lekker voetballen. Iedereen weet nog steeds wel wie de tweede keeper van Utrecht was, of zelfs de derde keeper van Ajax. Dan heb ik dat misschien niet slecht gedaan. Ik ben ook twee meter, dus breedbeeld was niet altijd in mijn voordeel. De tenuekeuze ook niet altijd, maar dat was niet mijn schuld"
"Deze spier ligt los in de kom, dus op het moment dat ik ‘m had overstrekt was ik zes maanden klaar. Daarom ben ik ook gestopt"
"Mijn achillespezen zijn klaar, helemaal versleten. Als ik nu uit bed kom voel ik ook m’n meniscus, het is helemaal klaar. Ik voetbal nog wel zeven tegen zeven maar dat gaat ook niet van harte. Als ik vijfhonderd meter ren, kan ik terug kruipen. Ik heb 25 jaar gevoetbald, 7 dagen per week. Op een gegeven moment zegt het lichaam: het is mooi geweest."
"Je ziet hem bijna alleen maar met een telefoon aan zijn oor"
"Dit is een ongelooflijk mooie doelgroep. Dit zijn jongeren met allemaal een stukje autisme, maar vooral ook met een laag zelfbeeld en ook wat angst. Aan de meesten zie je ook niks, dus dan ga je hen gigantisch overschatten"
"Jeroen komt niet uit de zorg, hij werkt ook niet superveel met de jongeren. Hij is echter wel sociaal en maatschappelijk betrokken. Dit is een plan waar we het al heel lang over hebben gehad. We hebben naar heel veel dingen gekeken en uiteindelijk vonden we dit passend"
"Ze hoeven daar van mij niet te werken, maar dat mag wel. Bij sommige jongens gaat het ook zo goed en ze vinden het zo leuk dat het een bijbaantje is geworden. Dan krijgen ze een klein contractje bij ons en dan kunnen ze er ook nog wat mee verdienen. Dat doet ook enorm veel met je eigenwaarde. Het is een supergoede balans en het past tot nu toe."
"Dit had je niet verwacht hè, van een oud-voetballer."