"Ik was toen heel boos en teleurgesteld, vond het onterecht. Ik was als enige van mijn team weggestuurd en dat vond ik oneerlijk, omdat ik met een liesblessure zat. Ik weet ook nog dat in mijn omgeving mensen veranderden. Op straat was ik ineens niet meer Pablo van Ajax, maar gewoon Pablo. Toen heb ik geleerd welke mensen echt belangrijk zijn in het leven."
"Wat belangrijk was, is dat ik nooit verwend ben geraakt door Ajax. Door mijn omstandigheden thuis wist ik heel goed dat hoe het er bij Ajax aan toeging, niet normaal was. Het thuis ophalen en brengen, het eten dat voor je klaargemaakt werd, de faciliteiten, hoe er met je omgegaan werd… Er waren jongens die ernaar gingen leven, maar ik wist dat het niet normaal was als je vijftien of zestien jaar oud bent. Ik wist dat het tijdelijk was en dat ik het uiteindelijk op eigen kracht moest zien te redden. En mijn geloof in die kracht was véél te groot om gebroken te kunnen worden door een afwijzing van Ajax."